Dag 6 #genoeggezwegen 2020

Eén van de redenen waarom het voor zwangeren lastig is om te weten waar ze aan toe zijn bij hun bevalling, is dat protocollen en richtlijnen per regio en zelfs per ziekenhuis enorm verschillen. Met een ‘Zo doen we dan nu eenmaal hier’ moet je het dan maar doen.

Verloskundig onderzoeker Anna Seijmonsbergen-Schermers zag in haar recente promotieonderzoek enorme verschillen tussen provincies in het gebruik van bepaalde medische interventies.

Als vrouw in Zeeland heb je bijvoorbeeld ruim 40% kans op ingeknipt te worden als je voor het eerst bevalt, terwijl dat in Flevoland een kans van 14% is. Ook blijken vrouwen in sommige provincies ‘s nachts amper toegang tot een ruggenprik.

Zeker als je tijdens je bevalling door je eigen verloskundige wordt overgedragen aan het ziekenhuis, en je je dus niet hebt kunnen voorbereiden op het beleid van het ziekenhuis waar je terechtkomt, kan je je overvallen voelen door wat er geadviseerd wordt.

Geadviseerd? Ja: zorg is een aanbod. Je bent niet verplicht om ja en amen te zeggen. Een richtlijn of protocol is géén wet, maar een handvat voor zorgverleners over wat zij als goede zorg zien. De grote variatie in het toepassen van ingrepen als een episiotomie (knip) laten zien dat er geen wetenschappelijke consensus is over wanneer hier een indicatie voor is. De eigen ervaring van zorgverleners is dan doorslaggevend. En omdat een zwangere in haar eentje niet ineens een ‘manier van doen’ kunt veranderen, voelt het al snel alsof ze met haar rug tegen de muur staat.

Meedoen? Kijk hier >  of lees alle inzendingen op www.facebook.com/GeboorteBeweging